deel 1. Gediagnosticeerd met borstkanker, de eerste paniek en chaos
Mijn eerste blog over mijn reis met een kanker diagnose begint een aantal maanden na het bericht wat niemand wil krijgen. Wat een beladen woord is het ook “kanker”. Iedereen schrikt er ook van, dat is vaak de eerste reactie die ik krijg wanneer ik het vertel. “Oh, daar schrik ik van”.
Momenteel bevind ik me 5 weken na mijn operatie, de verwijdering van de tumor en afwachtend op een gesprek met de radiotherapeut over 2 weken. Dus ik heb even 2 weken voor mezelf, zonder ziekenhuis afspraken. Heerlijk.
Ik ga eerst eens terug naar het begin, nog geen 4 maanden geleden, op het moment van schrijven. Ik ontdekte half januari 2025 een knobbel bovenin mijn rechterborst, duidelijk voelbaar. Ik stond onder de douche en ineens ‘poef’ was het er. Ik heb nog even een paar dagen gedacht en gevoeld, wat ga ik doen? Ik voelde me heel ongerust, direct al, dus toch maar een afspraak met de huisarts. Daar kreeg ik een doorverwijzing voor een mammografie in het ziekenhuis.
Even wat info tussendoor. Ik was net verhuisd, 6 januari na een ruime maand iedere dag klussen, dacht ik op 6 januari, nu ga ik lekker bijkomen in mijn nieuwe huisje. Ook mijn verjaardag en die van mijn zoon eind januari, voelden voor mij eventjes anders dan vorige jaren. Ik had ook een aantal jaren achter de rug met veel stress: menopauze, implantaten in mijn gebit en een verkeersongeluk. Ik besloot weer een eigen plek te zoeken met mijn zoon, want samenwonen ging toch minder goed dan verwacht. Dus je snapt, ik snakte naar de rust, maar ja die kwam dus niet.
Dat was de start van de lopende band waar je voelt waar je op wordt gezet. Een mammografie (onprettig, maar goed het duurt kort dus even doorbijten maar), daarna een echo met een directe beslissing tot het nemen van een biopt. Fysiek was het allemaal te doen, maar jeetje mijn zenuwen gierden door mijn lijf en mijn hoofd ging alleen maar, wat als, wat als…
Ik ging alleen naar die afspraak, geen goed idee eigenlijk. Mentale ondersteuning begint hier al en is best belangrijk. En continue hoor ik, bij de huisarts en bij de echo: “het is vaker niets dan iets”. En daar moet je het mee doen. Ik krijg de uitslag telefonisch 2 dagen later op 7 februari ’s middags. Het is niet goed zei de chirurg, ik begin direct te huilen. Ze geeft me een afspraak voor maandag op het ziekenhuis. Ik bel direct mijn vriend en begin hysterisch te huilen.
