deel 7. De emoties gaan alle kanten uit, hoe ga je daar mee om…
Mijn planning was om nu een blog te schrijven over de essentiële oliën, fantastisch om complementair in te zetten. Mijn gevoel gaat uit naar een andere inhoud, dus die houd je tegoed. Mijn gevoelens, ja daar wil ik het eigenlijk over hebben. De afgelopen blogs was ik bezig om alles op te schrijven wat er is gebeurd en ben ik niet heel diep ingegaan op de emoties die ook een heel groot onderdeel zijn bij een kankerdiagnose. Die waren er zeker ook bij mij en op dit moment voel ik ze ook. Op dit moment van schrijven sta ik 6 dagen voordat de bestraling gaat beginnen en sinds gisteren voel ik me onrustig.
Ik had ook kunnen besluiten om geen bestraling te nemen. Pragmatisch kijkend naar de statistieken, heb ik zonder bestraling 10% kans op terugkeer en met 3%. De kans is heel groot dat ik het voor niets doe. Maar toch he? Ook het advies uit het ziekenhuis is wel doen, betere kansen. Kijkend naar bijwerkingen is een operatie veel risicovoller dan een bestraling. Een bestraling klinkt alleen enger en is veel meer kanker-achtig.
Het maatschappelijk beeld van kanker is dat het iets heel heftigs is. Dat is het ook wel op zeker niveau, maar zo zijn er ook veel andere ziektes die heftig zijn. Dus waarom is kanker dan zo intens beladen? Door de grote publiciteit? Je schrikt al bij het woord. Terwijl het al niet eens meer bijzonder is dat je kanker krijgt. Ik bedoel 1 op de 7 vrouwen krijgt borstkanker, en zelfs 1 op de 2 mensen krijgt een vorm van kanker in zijn/haar leven. Ook zijn er tegenwoordig veel mensen die leven mét kanker. Het speelt wel een rol in je emoties, de maatschappelijke beladenheid. Eerst hoorde je alleen maar verhalen over mensen die kanker hebben (wat erg hè), nu ben jij het, niet de ander.
De schrik van de diagnose, daarmee start ook het emotionele proces. Het is de grote hoeveelheid informatie, je hoofd die probeert overzicht en controle te houden. De onderzoeken en de uitslagen en dan de behandelingen. De mensen die je het moet vertellen, de dingen die je moet regelen. Het is veel, enorm veel. Gek genoeg voelde ik naast de diepe emoties ook periodes van rust en kalmte. Van genieten zelfs, want ik wil verdorie ondertussen ook nog leven. Af en toe vergat ik het gewoon. Gek hè? Maar wel fijn, adempauzes.
Doordat ik met een coachingsproces (gericht op kanker) bezig ben, zoom ik nog meer in op emotionele zaken. Ik ben ervan overtuigd dat kanker me ook iets wil vertellen. Ik heb dat op dit moment nog niet helder, maar de coaching is nog in volle gang, vele thema’s komen voorbij. Dit geeft me wel de drive om mijn innerlijke leven eens goed onder de loep te nemen, meer dan anders. Nu zeg ik niet, komt me niet uit, ik heb het te druk, ik heb er geen zin in. Die excuses daar kan ik voor mezelf niet meer mee aankomen. Het geeft ook een goed gevoel om hiermee bezig te zijn, een investering in mezelf en ook onderdeel van mijn helingsproces. Een coach is ook iemand waar je naar uit kan reiken, als je even steun nodig hebt.
Ik merk dat ik ook veel tijd voor mezelf nodig heb, rust en verwerking. Om mijn coachingslessen te doen, te schrijven, te mediteren, te wandelen en om creatief te zijn. Alleen zijn is fijn en nodig, maar soms ook lastig, confronterend en wat eenzaam. En nu in deze dagen, voel ik me onrustig en moet ik huilen, weet ik niet wat ik met mezelf aanmoet. Dit zijn de dagen waarin je niets anders kunt dan je er aan over te geven, zeker geen beslissingen moet gaan nemen, maar gewoon eens die huilbui laat komen en onrustig door het huis te rommelen.
Wanneer ik me onrustig voel, ga ik het liefst ook even schrijven. Zoals nu aan deze blog, in mijn journal (of een mail aan mijn coach). Wat ik ook graag doe is een podcast luisteren, ik heb wat favoriete kanalen van spirituele leraren. Daar word ik ook wat rustiger van. TV kijken doe ik niet, een slechte vorm van afleiding en het zat me ook dwars. Ik heb mijn Netflix abonnement opgezegd en ik ga zelfs de tv uit de kamer halen. Ik doe nu zoveel meer goede dingen op een avond (of middag), ik werk in de tuin, ga schrijven of schilderen. Dit was een goede beslissing.
Ik ga uiteindelijk maar lekker naar bed, want emoties putten me uit. Ik heb altijd wel een goed boek die me helpt als ik niet direct kan slapen of ga piekeren. Morgen weer een nieuwe dag.
