deel 6. De dag van de operatie: vertrouwen, voorbereiding en loslaten
Meer dan 25 jaar geleden heb ik een borstverkleining gehad, ik kan me er geen details meer van herinneren, maar helaas zijn in de afgelopen jaren mijn borsten toch weer gegroeid. Waarschijnlijk door de zwangerschap. Er werd mij een optie gegeven om een borstverkleining mee te nemen, ik was even perplex, wauw, moest ik even over denken. Alhoewel eigenlijk wist ik het wel: ja graag! Het is wel een extra ingreep, maar mocht ik ooit later nog het idee hebben voor een borstverkleining, dan wordt dat wel moeilijker als je bestraald bent.
Dus tumor eruit, poortwachtersklier eruit (in de oksel, dat is voor de zekerheid) en een verkleining. In principe kun je dezelfde dag nog naar huis, maar ik moest een nachtje blijven. Daar vertel ik zo meer over. De operatie was gepland voor 14 april (2025), 2 maanden + een week na de uitslag (toen ik de kanker diagnose kreeg). Hoewel dat nog steeds snel is, is het langzamer dan in het streekziekenhuis, waar ik waarschijnlijk binnen 4 weken al chemo had gekregen. Binnen 6 weken is het protocol had ik gehoord. Ik kan je wel vertellen dat ik die 2 maanden wel nodig had, om weer tot mezelf te komen en beslissingen te maken over wat ik allemaal wil inzetten en ook mag leren tijdens deze ervaring.
Een lichte spanning voelde ik wel, maar bang was ik niet. Het voelde als een goede beslissing, de tumor eruit. De ziekenhuiskamers zien er bijzonder uit qua vorm, niet een vierkant maar verspringend. Het voelde wat nostalgisch en bijna gemoedelijk. De blauwe jurk aan en dan is het wachten tot je opgehaald wordt. In de operatiezaal werd me nog het een en ander uitgelegd, wat ik me echt niet meer kan herinneren, maar ik mocht een mooi doel verzinnen om op te gaan slapen en toen was ik al weg.
Wakker worden was erg moeilijk, ik bleef maar wegvallen, ik weet nog dat ik dat heel irritant vond. Waterijsje gegeten, dat weet ik nog. Na het controleren van mijn borst, werd er wat verharding gevoeld, niet goed dus. Dit bleven ze controleren en al vrij snel werd duidelijk, ik ging niet dezelfde dag naar huis. Dus moest ik ook snel praktische zaken regelen, vervoer terug voornamelijk. Ja en de pijn, jeetje dat viel wel tegen, waarschijnlijk ook door de onderhuidse bloeding die ik dus had. Ik wilde opstaan, maar dat lukte niet. Dus ik kreeg een morfine-achtige pijnstiller (stiekem joepie). Het was al begin van de avond en een chirurg kwam nog langs en zei, ik ga je operen, het zal wel rond middernacht worden. Onder invloed van de morfine leek hij wel een engel met prachtige ogen die straalden.
Ja morfine is erg leuk, jij beleeft alles anders en je ziet iedereen anders. Ik blijk dus veel grappen te gaan maken, ik was blij en positief. Er kwam nog iemand bloed afnemen om het ijzergehalte te meten. Ik zei: als het te laag is, moet ik even met mijn slager bellen. Als ik hier achteraf aan denk, moet ik wel lachen maar een beetje opgelaten voel ik me ook. Haha.
Toen had ik een aantal uren te overbruggen en ik dacht ik ga lekker ontspannen en genieten van de morfine rush. Laat ik eens kijken of het me lukt om te gaan mediteren. Ik deed mijn ogen dicht en ik was direct ‘daar’, ik ging reizen en had geweldige inzichten en ervaringen. Ik had niet de mogelijkheid dit snel op te schrijven, dus veel weet ik niet meer.
De verplegers kwamen me na 12 uur ’s nachts ophalen. Ze waren grappen aan het maken en ja ik deed vrolijk mee, volgens mij vonden ze dat wel leuk. De 2e operatie duurde maar een half uur. Ik kwam vrij snel bij positieven, een verpleegkundige stond bij mijn bed en ik begon uit dankbaarheid te huilen (schijnt ook morfine te zijn), dat ik zo goed door hun verzorgd werd. En gelukkig weet ik niet of ik ook andere verhalen heb verteld (ik vrees van wel). Alles ging voorspoedig en ik mocht later die dag, ’s middags weer naar huis. Twee weken later zou ik de uitslag krijgen.
Ik mediteerde nog steeds iedere dag en nam een goede uitslag mee in het resultaat dat ik wilde. Ik stelde me voor dat me verteld werd dat alles goed was. Schone snijvlakken, schone lymfeklier en ik dacht nog na, ja ik wilde een Tilscore van 80+. Dit is best een spannende uitslag en ik dacht er ook vaak aan, en toen kwam ook eindelijk het moment van de uitslag. Alles was schoon, snijvlakken, lymfeknoop, alle overige weefsel is ook onderzocht (van de reductie), de beste uitslag dus en een TIL score van 68. Huh dacht ik nog, dat klopt niet. Nou ja, het is een fantastisch resultaat. Ik werd een paar dagen later nog gebeld, het schijnt beleid te zijn dat de TIL vaker wordt geteld dus ik had een nieuwe score en wat dacht je….. 83. Haha. Dus toch.
Het herstellen van de operatie is wel lastig, maar ja ik wist dat het zou komen. Ik heb nu een grote borst en een kleine. Raar en ook weer niet. Ik heb besloten om geen protheses in mijn bh-hemd te doen. Ik ben best trots op de nieuwe borst en ik ga me er waarschijnlijk toch aan irriteren. Na 2 weken dacht ik de wondgenezing gaat goed, maar toen kwam er allemaal hechtdraad naar buiten, er ontstonden wonden / openingen. Ik vroeg nog om advies en stuurde foto’s naar Amsterdam, maar geen alarm zeiden ze. Wat nu, want het voelde niet prettig. Toen ben ik rechtstreeks Frankincense essentiele olie in de wonden gaan druppelen en dat voelde na 1 dag al als een opluchting. Ik bleef dit doen, 2x per dag en per dag werd het rustiger en gingen de wonden dicht.
Die essentiële oliën zijn heel bijzonder. En ik ben het onderzoek ingedoken en heb bijzondere informatie gevonden. Daar vertel ik meer over in het volgende deel.
