deel 2. Onderzoek na de diagnose: wat moed écht betekent

Deel deze blog op je socials

Het weekend ertussen, tussen het slecht nieuws telefoontje en de afspraak met exacte info. Want ik wist alleen maar dat het kanker was en verder nog niets. Helemaal aan het begin sta je dan, mijn hoofd ging gelijk in overdrive, wat nu, hoe verder. Na de eerste huilbuien maakte ik al snel de beslissing dat het eerste wat ik moest regelen was een coach voor innerlijk werk. Dat was echt het eerste waar ik aan dacht.

Innerlijk werk is niet vreemd voor mij, ik hoor zelf beroepsmatig in die wereld en ben ook altijd met van alles bezig geweest en ik vind het leuk van alles uit te proberen. Ik heb een open en nieuwsgierige mind. Dus die beslissing was snel gemaakt, maar ook vanuit mijn hart en ziel. Daar zit je manifesterende kracht. Maar wie en waar ik dat kon vinden wist ik nog niet.

Ik belde dat weekend 2 vriendinnen. Ik wilde het klein houden, alles was al zo overweldigend. Ik ben de volgorde vergeten wie ik het eerst belde, maar 1 vriendin had direct al een aanbeveling voor me. Iemand die ze persoonlijk kende, een coach die ook kanker heeft gehad en nu mensen helpt in het emotionele en bewustzijnsproces. Ik zocht haar op op internet en het sprak me gelijk aan. Ik keek wat ze aanbood, diverse pakketten en sessies. Met kanker is die beslissing snel gemaakt, voor mij althans, ik kies het grootste pakket. Ik voelde die heb ik nodig en ik gun mezelf het beste (ook al was het een flinke hap uit mijn spaargeld). Zonder die noodzaak had ik dit nooit gedaan, mezelf het beste gegund, bijzonder om bij stil te staan.

Maandagochtend had ik al een telefonisch intake gesprek met Monique ten Brink, nog voor de afspraak ’s middags in het ziekenhuis. We hadden een goede klik, en ik dacht dit heb ik alvast goed gemanifesteerd. Het gaf me een rustig gevoel, ik voelde het in heel mijn lijf: dit was heel belangrijk dat ik dit geregeld heb. Het ziekenhuis is er goed in om direct en snel in te grijpen, maar daarna dan… dus de coaching is een investering voor de lange termijn. Hoe is het bij mij van binnen, wat kan en mag daar nog geheeld worden.

Toen volgde de afspraak ’s middags op het ziekenhuis. Het hele ritueel van in het ziekenhuis lopen, naar de mammapoli, daar in de wachtruimte zitten. Wachten… dat is iets wat je in het begin veel moet doen. Dan zit je daar met een chirurg tegenover je en een verpleegkundige, mijn vriend en ik met mijn al mijn zenuwen die door mijn lijf gierden. De kanker werd benoemd als triple negatief (3x niets noem ik het), en is een gemene variant want ‘we’ kunnen niet zoveel inzetten voor ‘de strijd’.

Dan volgen alle onderzoeken, in rap tempo. In 1 week tijd krijg ik een 2e biopt want ze vonden in dezelfde borst nog kalkspatjes (wat dat moge zijn), een MRI en een PET scan. Nog nooit had ik dit soort onderzoeken gehad en daar houdt het ziekenhuis weinig rekening mee, je krijgt een datum, tijdstip en route. Ja je krijgt online folders, dat wel, maar op een of andere manier helpt dat niet. Dus ik ging op Youtube filmpjes kijken van MRI en PET om zo mezelf alvast voor te bereiden. In die week leefde ik van afspraak naar afspraak.

Ondertussen ging ik het ook maar aan, om mijn zus en ouders in te lichten (daar heb ik echt van wakker gelegen), als ook nog 2 andere mensen in mijn nabije kring. Verder niet, ik hield het nog steeds heel klein. Al snel volgde de uitslag, die was eigenlijk heel goed, maar dat gevoel kreeg ik niet van de chirurg. Ditmaal een andere chirurg, hij bracht het met minder gevoel (dat doet toch wat met je). Alle scans lieten zien dat er verder niets te zien was, het was dus 1 tumor van ongeveer 1,5 cm. Stadium 1 noemen ze dat. Nou gelukkig denk je dan.

Nee, standaard procedure is chemo. Wat! Shit! Dit om te kijken hoe de tumor reageert (achteraf vind ik dat zo’n raar iets), dan weten of het reageert op chemo en die kennis nemen we dan mee in het traject. Oh?! Dan pas een operatie en ja triple negatief is zeer agressief. Dus ik krijg een afspraak met een oncoloog, voor een paar dagen later. Ja het gaat supersnel. De oncoloog is wat vriendelijker, niettemin is de boodschap ontzettend heftig. Ik krijg de allerzwaarste chemo die er is, tot wel 20 kuren van diverse combi’s. Ze schrijft het allemaal op, heel technisch, ik neem deze info helemaal niet meer op. Mijn hoofd gonst, ze praat nog over een studie of ik interesse heb. Nee zeg ik, het kan er niet meer bij.

Ik ga verdoofd naar huis, Ik probeer mezelf ertoe te bewegen om het te accepteren. Op het moment dat mijn vriend naar zijn huis gaat en ik alleen ben, schreeuwt mijn hele wezen: NEEEEEEEEEE!

het opschrijven van mijn ervaring is gelijk ook therapeutisch, daarom steeds een stukje. Ik journal ook veel en raad het je van harte aan om dit te doen. het verwerken van dit alles is superbelangrijk, zijn met jezelf ook. door te schrijven doe je beide. want ook al heb je alle steun om je heen; het is jouw reis, jouw leven, jouw beslissing.